uzun zamandır yazmıyordum,bir sürü gelişme yaşandı tabii...
en son yazımda,yatak odasında ölmek üzere olan ama,salonda onu farketmeyen eş,komşuların ihbarıyla olay yerine ulaşmamız,kapıyı kırıp,hastaya kalp masajı yaparak kurtarmamızdan bahsetmişim.
mayıs ayında(hangi gündü hatırlamıyorum.)att mehmet ve yasemin le nöbetçiyim.hatırlarsanız o gün kapıyı kıran arkadaşımdı mehmet.vakadan dönüp,istasyona geldiğimizde,dış kapının önündeki bankta,yaşlı bir bey ve hanım oturuyordu.bizi görünce kalktılar.elindeki kağıttan okuyarak ''biz gülseren,mehmet ve gönül ü arıyoruz''dediler.
-buyrun dedim gülseren benim.mehmet de yaklaştı.-buyur amca dedi.
''-biz teşekküre geldik evladım.ocak ayında eşimi kurtarmıştınız,uzun zaman yoğun bakımda yattı,astımlı olduğundan iyileştikten sonra dışarı çıkıp bir teşekkür edemedik.havalar biraz düzelince ilk size çıktık geldik''
içeriye buyur ettik,o akşam olanları tekrar anlattık birbirimize,
''nasıl duymadım bilmiyorum,daha biraz önce yanımdaydı,iyi ki hemen gelip kurtardınız''
-kapıyı kırdık ama dedim gülerek.
''iyi ki kırmışsınız,her gün size dua ediyoruz,önce allah,sonra sizin sayenizde yaşıyor eşim.o olmasa ben ne yapardım,size ne kadar teşekkkür etsek azdır''derken,gözlerinden yaşlar boşalıyordu.
biz görevimizi yaptık dedim.işimiz bu zaten.
''size sarılabilir miyim dedi amca,gözler yaşlı,
tabii dedim gülümseyerek.sarıldık.
her gün sizi anıyoruz,hep dua ediyorum size dedi sağol teyzecim dedim.
gelirken,bizi unutmayın diye ufak birer hediye getirdik dediler.
emin olun,sizi unutmayız,evde biri varken,kapıyı kırarak hayatını kurtardığımız çok hasta yok.hem,sizin yaşamanız,bize en güzel hediye.demek ki bu işi iyi yapıyoruz.
muhabbet biraz daha uzadı,fotoğraf çektirdik.telefon numaralarını vererek lütfen bizi ihmal etmeyin,arada görüşelim diyerek gittiler.
o gazla hiç yorulmadan sabaha kadar çalıştık.
